நிராசையின் தினத்தில்...

நிராசையின் தினத்தில்
என் உள்ளங்கையையே
நான் பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருக்கிறேன்

நான் அதற்கு முன்பு
அந்தக் கைகளைப் பார்த்ததே இல்லை
என்பது போல

நான் பார்ப்பதை
ஒரு கணம் தவறவிட்டாலும்
அது என்னுடைய கைகளாக
இல்லாமல் போய்விடும்
என்பதுபோல

நான் பார்க்கும்போதே
அதன் ரேகைகள்
இடம்மாறுகிறதா என்று

நான் பார்க்காதபோது
அந்தக் கைகள்
என்னைப் பார்க்கிறதா என்று

நிராசையின் தினத்தில்
நமக்குப் பார்ப்பதற்கு
நமது கைகளைத் தவிர
வேறு எதுவுமே இல்லாமல் போய்விடுகிறது

மனுஷ்ய புத்திரனின் இந்தக் கவிதையைப் படித்த போது மறுமையின் நினைவுகளே மனதுக்குள் எழ ஆரம்பித்தன. பின்னர் வெறுங்கைகளோடு இப்படித்தான் நிற்க வேண்டி வருமோ என்ற அச்சம் மனதெங்கும் பரவத் தொடங்கிற்று...

 

ஒரு சிறிய தனிமை

இப்போது சிறிது நேரத்திற்கு
ஒரு சிறிய தனிமை
கிடைத்திருக்கிறது
நான் அதை
உனக்கு முழுமையாக அளிக்கிறேன்

நீ அதை
அவ்வளவு விரும்பினாய்
எத்தனையோ முறை
திரும்பத் திரும்பக் கேட்டிருக்கிறாய்
இப்போது நான் அதை
உன் கைகளில் தரும்போது
உனக்கு மிகவும் திகைப்பாக இருக்கிறது
அது ஒரு அபூர்வமான
பிராணியைப் போல இருக்கிறது
உனக்கு அதைக்
கைகளில் எப்படித் தொட்டு எடுப்பது
எனத் தெரியவில்லை
அது நழுவிச் செல்கிறது
உன்னைக் கொஞ்சம் பயப்பட வைக்கிறது

இந்தத் தனிமை
அவ்வளவு பெரியதல்ல
ஒரு சாளரத்தைப்போன்றது
ஒரு சின்னஞ்சிறு துவாரத்தைப்
போன்றதாகக்கூட இருக்கலாம்
அது இரவாக இருந்தால் கொஞ்சம் நிலவொளியும்
அது பகலாக இருந்தால் கொஞ்சம் சூரிய ஒளியும்
உனக்குக் கிடைக்கும்
மேலும்
அந்தத் தனிமை
உனக்கு என்ன பருவத்தில் கிடைக்கிறதோ
அந்தப் பருவத்தின் விசேஷங்களில்
ஏதேனும் ஒரு துளி
உன்னை வந்தடைந்துவிடலாம்
ஆனால் நீயோ வேறொன்றை யோசிக்கிறாய்
அந்த சிறிய துவாரத்தின் வழியாக
நீ வாழ்வின் வேறொரு பக்கத்திற்கு
சென்றுவிட விரும்புகிறாய்
அது அப்படி நடப்பதில்லை என்று
உறுதியாகத் தெரிந்தபிறகும்
நீ அதைத்தான் திட்டமிடுகிறாய்

திடீரென கிடைக்கும்
சிறிய தனிமை
ஏராளமானவற்றைத் திட்டமிட வைக்கிறது
ஏராளமான வழிமுறைகளைப் பரிசீலிக்கச்செய்கிறது
நாம் எதற்கும் தரவேண்டிய
நியாயமான நேரத்தைத் தருவதே இல்லை
ப்ரொஜக்டரில் நமது சினிமா
வேகமாக ஓட்டப்படுகிறது
அதைப் புரிந்துகொள்வது கடினமாக இருக்கிறது
சிறிய நுட்பமான விஷயங்கள்
தவறவிடப்படுகின்றன
நாம் அந்தத் திரையைவிட்டு
எப்படியாவது வெளியே வந்துவிடமாட்டோமா
என்று நமக்கு மூச்சுத் திணறுகிறது

திடீரென கிடைக்கும்  தனிமையில்
நாம் கொஞ்சமாகவே வாழ்கிறோம்
ஆனால்
அதை நிறைய பார்க்கிறோம்
நிறையப் பதிவுசெய்துகொள்கிறோம்
பிறகு அதைப்பற்றி
நிறைய கற்பனை செய்கிறோம்
உண்மையில் அது நமக்கு
ஒரு நீண்ட வாழ்க்கைபோல தோன்றிவிடுகிறது
சகலத்தையும் பார்த்துவிட்டதுபோல
களைத்துப் போய்விடுகிறோம்

ஒரு சிறிய தனிமை என்பது
ஒரு அமுதத்தைளப்போல
நமது நாக்கில் படிகிறது
ஆனால் வெகு நீண்டகாலத்திற்கு
நமது உடல்களை
அது நஞ்சாக்கிவிடுகிறது

Manushya Puthiran

Thanks to Manushya Puthiran's Notes